Η Προεδρική Φρουρά είναι ένα στρατιωτικό τάγμα που ακολουθεί
όλο το πρόγραμμα του Ελληνικού Στρατού. Η αποστολή της είναι η τιμητική
φρούρηση και η απόδοση τιμών. Αυτή η αποστολή που κουβαλά και η ιστορία από
αγώνες και θυσίες του Ελληνικού Έθνους, είναι που κάνει έφεδρους και
αξιωματικούς να έχουν μια ιδιαίτερη σχέση σεβασμού.
Ένας Αξιωματικός (από τους πολλούς) που τιμούν και σέβονται οι Εύζωνες είναι και ο Λοχαγός Ιωάννης Σμυρής. Υπηρετώντας για 6 χρόνια στην Προεδρική Φρουρά στις 15 Αυγούστου ανάρτησε μήνυμα στις Ομάδες Ευζώνων (Facebook) ένα ιδιαίτερα συγκινητικό μήνυμα με αφορμή την αποχώρηση του από την Φρουρά:
Όλα τα καλά πράγματα ή καταστάσεις στη ζωή μας, διαρκούν λίγο ή έτσι νομίζουμε
Προεδρική Φρουρά (τυπικά και για «ορισμένους») τέλος.
Το όνειρο κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια, γνωρίζοντας άριστους ανθρώπους πραγματικούς λεβέντες για τον τόπο μας
Για μένα δεν έχει τελειώσει ούτε πρόκειται στο μέλλον να ξεχάσω που υπηρέτησα
Προσωπικά ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ τους οποίους συνεργάστηκα
Νιώθω επαγγελματικά ευτυχής που μου δόθηκε ευκαιρία να ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΖΩΝΕΣ και το ευχαριστήθηκα!!!!
Ένας Αξιωματικός (από τους πολλούς) που τιμούν και σέβονται οι Εύζωνες είναι και ο Λοχαγός Ιωάννης Σμυρής. Υπηρετώντας για 6 χρόνια στην Προεδρική Φρουρά στις 15 Αυγούστου ανάρτησε μήνυμα στις Ομάδες Ευζώνων (Facebook) ένα ιδιαίτερα συγκινητικό μήνυμα με αφορμή την αποχώρηση του από την Φρουρά:
Όλα τα καλά πράγματα ή καταστάσεις στη ζωή μας, διαρκούν λίγο ή έτσι νομίζουμε
Προεδρική Φρουρά (τυπικά και για «ορισμένους») τέλος.
Το όνειρο κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια, γνωρίζοντας άριστους ανθρώπους πραγματικούς λεβέντες για τον τόπο μας
Για μένα δεν έχει τελειώσει ούτε πρόκειται στο μέλλον να ξεχάσω που υπηρέτησα
Προσωπικά ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ τους οποίους συνεργάστηκα
Νιώθω επαγγελματικά ευτυχής που μου δόθηκε ευκαιρία να ΥΠΗΡΕΤΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΥΖΩΝΕΣ και το ευχαριστήθηκα!!!!
Αμέσως πρώην και νυν Έυζωνες σχολίασαν το μήνυμα ,
ενδεικτικά μερικά από αυτά:
-Και εμείς το ευχαριστηθήκαμε… Είσαι άξιος του σεβασμού όλων
μας και προσωπικά είμαι πολύ περήφανος που υπήρξες αξιωματικός μου!!!
-Ο καλύτερος όλων… Και χαίρομαι που έφαγα την πρώτη μου
καμπάνα από εσάς! :Ρ
Καλή συνέχεια Κύριε λοχαγέ σε ότι κι αν κάνετε!
Καλή συνέχεια Κύριε λοχαγέ σε ότι κι αν κάνετε!
-Η τιμή ήταν δικιά μας Λοχαγέ !!!
-Άξιος και συνάμα τυχερός Λοχαγέ που φεύγετε τόσο γεμάτος
από την Φρουρά και με τόσες αναμνήσεις, καλή συνέχεια!!!
Η τιμή δική μας αρχηγέ!!! Νιώθω περήφανος που σε γνώρισα και
σαν άνθρωπο και σαν αξιωματικό! Καλή συνέχεια.
Η τιμή δική μας… Άλλωστε κ εσείς ΕΥΖΩΝΑΣ είστε και στο μυαλό
και στην καρδιά…
Διαβάστε όμως και τι έγραψε ένας Εύζωνας στις 10/5/2014 ο
οποίος δεν ήταν υπό τις διαταγές του Αξιωματικού Εύζωνα
ΦΡΟΥΡΑ… ΤΗΝ ΠΡΟΣΟ- ΧΗ ΣΑΣ!
ΦΡΟΥΡΑ… ΤΗΝ ΠΡΟΣΟ- ΧΗ ΣΑΣ!
Στις 13 Ιουλίου 1913, ο ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου- ο
απελευθερωτής των Ιωαννίνων-, κραδαίνοντας το πιστόλι του βροντοφωνάζει στους
Εύζωνες του «Όποιος θέλει τη νίκη ή τον θάνατο ας με ακολουθήσει». Και ξεκινάει
την έφοδο του 1/38 ΣΕ εναντίον των Βουλγάρων στο ύψωμα 1378…
Αναφέρομαι στον Ιωάννη Βελισσαρίου, όχι μόνο λόγω της σχέσης του συνονόματου αξιωματικού με τον τιμώμενο σήμερα λοχαγό, την πόλη των Ιωαννίνων και τη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών αλλά και λόγω του τρόπου σκέψης και διοίκησης του Ταγματάρχη. Αυτή η νοοτροπία του μπροστάρη, του κυματοθραύστη, του διοικητή δια του παραδείγματος, φαίνονται ξεκάθαρα στην τελευταία πολεμική προσταγή του «Ήρωα των Ηρώων» προς τους άνδρες του, τους ήρωες του 1/38 ΣΕ. Δεν τους προστάζει να βγουν μπροστά αλλά να τον ακολουθήσουν!
Τέτοιοι Άνδρες και Αξιωματικοί- έκαστοι με Α κεφαλαίο- είναι που ξεχωρίζουν πάντοτε και κάνουν τη διαφορά σε ένα στράτευμα. Και συνήθως τέτοιοι άνδρες εντοπίζονται σε ειδικές και επίλεκτες μονάδες του στρατεύματος, ανεξαρτήτως χώρας ή έθνους.
Έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Ιωάννη Βελισσαρίου, οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν μιλάμε σήμερα για αμιγώς πολεμικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε ευρεία κλίμακα. Είναι όμως η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης που ο μπροστάρης και ο Αξιωματικός πρότυπο έχουν, που τους κάνουν να παραμένουν επίκαιροι και πάντοτε στο προσκήνιο.
Έναν τέτοιον Αξιωματικό και Άνδρα συγκεντρωθήκαμε σήμερα, όχι τόσο για να τιμήσουμε, όσο για να τον ευχαριστήσουμε που υπάρχει και μπορέσαμε να τον γνωρίσουμε. Έναν Άνδρα που δεν υπηρετεί απλά στη Φρουρά περιμένοντας τον καιρό να περάσει και τα βαρέλια να ωριμάσουν. Αλλά έναν αξιωματικό που υπηρετεί και προάγει την Ευζωνική Ιδέα. Δεν προστάζει τους Εύζωνες να εφορμήσουν αλλά να τον ακολουθήσουν. Μπαίνει μπροστά κι εκείνοι, πρόθυμα τον ακολουθούν. Έναν αξιωματικό από τους λίγους που γνωρίζουν την ευζωνική υπηρεσία και δράττονται κάθε ευκαιρίας για να ανέβουν στις σύγχρονες ευζωνικές πολεμίστρες του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη.
Εγώ δεν είχα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των παρευρισκομένων, την τιμή να υπηρετήσω υπό τις διαταγές του όταν βρέθηκα να υπηρετώ στη Φρουρά. Επειδή όμως, η σχέση όλων μας με τη Φρουρά συνεχίζεται και μετά την κοπή του υπηρεσιακού μας ομφάλιου λώρου και την επιστροφή της Αστυνομικής μας Ταυτότητας, είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά, σε μία από τις επισκέψεις μου στη Φρουρά. Φυσικά, η φήμη του προηγείτο αυτού και είχα ήδη σχηματίσει μία πρώτη, θετική, εικόνα χάρις στις μεταγενέστερες σειρές με τις οποίες είχα συνομιλήσει. Εκείνος είχε μάθει για μένα όταν είχα βρεθεί Νοέμβριο στο Μνημείο, καιρό πλέον πολίτης, μόνος απέναντι σε επίδοξους βανδάλους οι οποίοι αποσπάστηκαν από την καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία.
Τον κ. λοχαγό τον γνώρισα μέσα από άλλες- κυρίως αθλητικές- δραστηριότητες της Φρουράς οι οποίες μόνο καλό μπορούν να προσφέρουν στην πνευματική υπόσταση της Φρουράς και στη σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών μεταξύ των Ευζώνων. Πάντοτε μπροστάρης και ακούραστος, συμμετείχε σε αθλητικές δραστηριότητες δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να κανείς να τρέξει σε ημιμαραθώνιο και μετά, άλλα πέντε χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να… «τρέξει με τους Ευζώνους του»; Και αυτό το έκανε και φέτος, και πέρυσι.
Ακολουθώντας κι εμείς το παράδειγμα που θέτει ο κ. λοχαγός, έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες δημιουργίας ενός αθλητικού και πολιτιστικού Συλλόγου Ευζώνων ο οποίος, εκτός από το να φέρνει κοντά τους Εύζωνες ανεξαρτήτως σειράς και ηλικίας, θα μπορεί να τους υπενθυμίζει την ιστορία τους και πόσο σημαντικοί είναι για την κοινωνία μέσα από μία βεντάλια δραστηριοτήτων. Χωρίς τον κ. λοχαγό, ακόμα και όσοι από μας είχαμε κάνει τέτοιες σκέψεις, δε θα τολμούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να τις υλοποιήσουμε.
Κλείνοντας, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε και ένα άλλο πρόσωπο, χάρις και στο οποίο, ο λοχαγός είναι ο άνθρωπος που γνωρίζουμε. Είναι η σύζυγός του, χωρίς την αφανή αλλά καθοριστική συμβολή της οποίας, οι απαραίτητες ισορροπίες στην εκτός στρατοπέδου ζωή του λοχαγού, δε θα τηρούνταν.
Στο ίδιο με παραπάνω πνεύμα λοιπόν, σηκώστε κι εσείς τα ποτήρια σας μαζί με μένα, εις υγεία του λοχαγού μας.
Αναφέρομαι στον Ιωάννη Βελισσαρίου, όχι μόνο λόγω της σχέσης του συνονόματου αξιωματικού με τον τιμώμενο σήμερα λοχαγό, την πόλη των Ιωαννίνων και τη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών αλλά και λόγω του τρόπου σκέψης και διοίκησης του Ταγματάρχη. Αυτή η νοοτροπία του μπροστάρη, του κυματοθραύστη, του διοικητή δια του παραδείγματος, φαίνονται ξεκάθαρα στην τελευταία πολεμική προσταγή του «Ήρωα των Ηρώων» προς τους άνδρες του, τους ήρωες του 1/38 ΣΕ. Δεν τους προστάζει να βγουν μπροστά αλλά να τον ακολουθήσουν!
Τέτοιοι Άνδρες και Αξιωματικοί- έκαστοι με Α κεφαλαίο- είναι που ξεχωρίζουν πάντοτε και κάνουν τη διαφορά σε ένα στράτευμα. Και συνήθως τέτοιοι άνδρες εντοπίζονται σε ειδικές και επίλεκτες μονάδες του στρατεύματος, ανεξαρτήτως χώρας ή έθνους.
Έναν αιώνα μετά τον θάνατο του Ιωάννη Βελισσαρίου, οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν μιλάμε σήμερα για αμιγώς πολεμικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε ευρεία κλίμακα. Είναι όμως η νοοτροπία και ο τρόπος σκέψης που ο μπροστάρης και ο Αξιωματικός πρότυπο έχουν, που τους κάνουν να παραμένουν επίκαιροι και πάντοτε στο προσκήνιο.
Έναν τέτοιον Αξιωματικό και Άνδρα συγκεντρωθήκαμε σήμερα, όχι τόσο για να τιμήσουμε, όσο για να τον ευχαριστήσουμε που υπάρχει και μπορέσαμε να τον γνωρίσουμε. Έναν Άνδρα που δεν υπηρετεί απλά στη Φρουρά περιμένοντας τον καιρό να περάσει και τα βαρέλια να ωριμάσουν. Αλλά έναν αξιωματικό που υπηρετεί και προάγει την Ευζωνική Ιδέα. Δεν προστάζει τους Εύζωνες να εφορμήσουν αλλά να τον ακολουθήσουν. Μπαίνει μπροστά κι εκείνοι, πρόθυμα τον ακολουθούν. Έναν αξιωματικό από τους λίγους που γνωρίζουν την ευζωνική υπηρεσία και δράττονται κάθε ευκαιρίας για να ανέβουν στις σύγχρονες ευζωνικές πολεμίστρες του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη.
Εγώ δεν είχα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των παρευρισκομένων, την τιμή να υπηρετήσω υπό τις διαταγές του όταν βρέθηκα να υπηρετώ στη Φρουρά. Επειδή όμως, η σχέση όλων μας με τη Φρουρά συνεχίζεται και μετά την κοπή του υπηρεσιακού μας ομφάλιου λώρου και την επιστροφή της Αστυνομικής μας Ταυτότητας, είχα τη χαρά να τον γνωρίσω από κοντά, σε μία από τις επισκέψεις μου στη Φρουρά. Φυσικά, η φήμη του προηγείτο αυτού και είχα ήδη σχηματίσει μία πρώτη, θετική, εικόνα χάρις στις μεταγενέστερες σειρές με τις οποίες είχα συνομιλήσει. Εκείνος είχε μάθει για μένα όταν είχα βρεθεί Νοέμβριο στο Μνημείο, καιρό πλέον πολίτης, μόνος απέναντι σε επίδοξους βανδάλους οι οποίοι αποσπάστηκαν από την καθιερωμένη πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία.
Τον κ. λοχαγό τον γνώρισα μέσα από άλλες- κυρίως αθλητικές- δραστηριότητες της Φρουράς οι οποίες μόνο καλό μπορούν να προσφέρουν στην πνευματική υπόσταση της Φρουράς και στη σύσφιξη των οικογενειακών δεσμών μεταξύ των Ευζώνων. Πάντοτε μπροστάρης και ακούραστος, συμμετείχε σε αθλητικές δραστηριότητες δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να κανείς να τρέξει σε ημιμαραθώνιο και μετά, άλλα πέντε χιλιόμετρα, μόνο και μόνο για να… «τρέξει με τους Ευζώνους του»; Και αυτό το έκανε και φέτος, και πέρυσι.
Ακολουθώντας κι εμείς το παράδειγμα που θέτει ο κ. λοχαγός, έχουμε ξεκινήσει τις διαδικασίες δημιουργίας ενός αθλητικού και πολιτιστικού Συλλόγου Ευζώνων ο οποίος, εκτός από το να φέρνει κοντά τους Εύζωνες ανεξαρτήτως σειράς και ηλικίας, θα μπορεί να τους υπενθυμίζει την ιστορία τους και πόσο σημαντικοί είναι για την κοινωνία μέσα από μία βεντάλια δραστηριοτήτων. Χωρίς τον κ. λοχαγό, ακόμα και όσοι από μας είχαμε κάνει τέτοιες σκέψεις, δε θα τολμούσαμε να μπούμε στη διαδικασία να τις υλοποιήσουμε.
Κλείνοντας, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε και ένα άλλο πρόσωπο, χάρις και στο οποίο, ο λοχαγός είναι ο άνθρωπος που γνωρίζουμε. Είναι η σύζυγός του, χωρίς την αφανή αλλά καθοριστική συμβολή της οποίας, οι απαραίτητες ισορροπίες στην εκτός στρατοπέδου ζωή του λοχαγού, δε θα τηρούνταν.
Στο ίδιο με παραπάνω πνεύμα λοιπόν, σηκώστε κι εσείς τα ποτήρια σας μαζί με μένα, εις υγεία του λοχαγού μας.
Κύριε λοχαγέ, στην υγειά σας! Σας ευχαριστούμε!
