Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Συνεκπαίδευση της Πολεμικής Αεροπορίας με την USAF.


Μοναδικές  εικόνες από την συνεκπαίδευση της Πολεμικής Αεροπορίας με την USAF σε  αποστολές  εναέριου ανεφοδιασμού, κατέγραψε κατ'αποκλειστικότητα το defencenet.gr, σε μια πτήση  διάρκειας 6 ωρών επάνω σε ένα  KC-135R της USAF.
Κατά την διάρκεια επίσκεψής μας, παρακολουθήσαμε μέρος της συνεκπαίδευσης της ΠΑ με την 480th TFS της USAF (Europe)  η οποία εδρεύει στην αεροπορική bάση  στο Spangdahlem της  Γερμανίας  και επιχειρεί με μαχητικά F-16C/D Block 50 .

Tο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στην 115 Πτέρυγα Μάχης της Σούδας, ήταν ιδιαίτερα  απαιτητικό  καθώς  περιλάμβανε  αποστολές εναέριου ανεφοδιασμού για τα ελληνικά F-16C/D Block 52 plus της 340 Μοίρας "Aλεπού" και της 343 Μοίρας "Αστέρι"
Κατά την διάρκεια της   εκπαιδευτικής δραστηριότητας  που παρακολουθήσαμε συμμετείχαν επίσης  και μαχητικά αεροσκάφη F-16 Adv. της 335Μ "Τίγρης"  της ΠΑ, τα οποία  απογειώθηκαν από την 116 Πτέρυγα Μάχης του Αράξου.
Το μεγαλύτερο μέρος της  πτήση μας  με το KC-135R της 100ης ARW συνολικής διάρκειας 6 ωρών  ,πραγματοποιήθηκε  (Orbit)  πάνω από τις περιοχές του Νότιο δυτικού Αιγαίου μεταξύ  Κρήτης  και  Πελοποννήσου .

Στο πρώτο  και στο τελευταίο σκέλος της αποστολής  εναέριου ανεφοδιασμού πήραν καύσιμο τα aεροσκάφη  της 480th TFS  και κατά τους ενδιάμεσους χρόνους συνολικής διάρκειας άνω των  4 ωρών έκαναν την εκπαίδευση τους τα eλληνικά πληρώματα.
Σε όλη την  διάρκεια της  αποστολής 13 ελληνικά μαχητικά F-16C/D  των Μοιρών  340 ,343 και 335 της ΠΑ, εκτέλεσαν πάνω από 24 επαφές χωρίς να λάβουν καύσιμο (Dry  Contact)  με το αερσκάφος-τ'άνκερ , ενώ τα αμερικανικά μαχητικά  εκτέλεσαν άνω των 50 επαφών προχωρώντας σε κανονική λήψη καυσίμου.   

Το KC-135R της  αποστολής, ανήκει  στην 100η  Air Refueling Wing (100 ARW)  η οποία εδρεύει στην αεροπορική βάση της RAF στο Mildenhall  στην περιοχη του Suffolk της Αγγλίας.
Έκπληξη αλλά και θαυμασμό από  το αμερικανικό πλήρωμα του KC-135R για τις ικανότητες των  ελληνικών πληρωμάτων των μαχητικών της Π.Α. καθώς όλες  οι επαφές  στον  εναέριο  ανεφοδιασμό  ολοκληρώθηκαν με απόλυτη επιτυχία, ενώ η ΠΑ δεν διαθέτει αεροσκάφη-τάνκερ κάτι που θα δικαιολογούσε την "άνεση" των ελληνικών πληρωμάτων.

Η συνεκπαίδευση της Π.Α με την  USAF, τελευταίά εχει ενταθεί για πολλούς λόγους, καθώς οι ΗΠΑ, ουσιαστικά έχουν εκχωρήσει την προστασία του εναέριου χώρου Βουλγαρίας και Ρουμανίας στην ΠΑ, εμπλεκόντάς μας εμμέσως στην ουκρανική κρίση.
Μην ξεχνάμε ότι στις αρχές του 2014 στο διάστημα Φεβρουαρίου – Μαρτίου είχε προηγηθεί  συνεκπαίδευση  με την 494η Μοίρα της USAFE
με αεροσκάφη   F-15E Strike Eagle,και  αφορούσε την μεταστάθμευση 12 μαχητικών στην 115 ΠΜ .

Η πιστοποιημένη εμπειρία των εκπαιδευτών του ΣΟΤ σε ότι αφορά  ασκήσεις μεγάλης κλίμακας είναι δεδομένη ιδιαίτερα σε αποστολές  όπως:   Αέρος - Αέρος, Αέρος - Εδάφους,  COMAO (Composite Air Operations), βολές Αέρος - Εδάφους σε τακτικό Πεδίο Βολής με αδρανή όπλα καθώς και αποστολές εναέριου ανεφοδιασμού, εξ ου και η αποστολή τους στην 115 ΠΜ

Μετά και την πρόσφατη και άκρως επιτυχημένη, εκτέλεση της άσκησης ''Ηνίοχος 14'' κρίθηκε απαραίτητη η συνεργασία των εκπαιδευτών του ΣΟΤ για το σκοπό αυτό, και για αυτό επελέγη.
Η  Π.Α. έλαβε μέρος   με το σύνολο των Πολεμικών Μοιρών της , και η 480 ΤFS με 16 + 2  αεροσκάφη F-16C/D Block 50  σε συνεργασία με 1 αεροσκάφος  KC-135R της 100ης ARW   με  κλιμάκιο τριακοσίων ατόμων, εκ των οποίων  8  μετέβησαν στην 117 ΠΜ στο Σ.Ο.Τ.   


Ρεπορτάζ : Ιωάννης Ν. Ρηγόπουλος για το τμήμα ειδήσεων του defencenet.gr
 








112 Πτέρυγα Μάχης

 Την Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014, ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας, Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, επισκέφθηκε την 355 Μοίρα και το Κλιμάκιο της 383 Μοίρας Ειδικών Επιχειρήσεων & Αεροπυρόσβεσης, στην 112 Πτέρυγα Μάχης/Αεροπορική Βάση Ελευσίνας, όπου μίλησε στο Ιπτάμενο και Τεχνικό προσωπικό.
Τον Αρχηγό υποδέχθηκαν ο Διοικητής της Διοίκησης Αεροπορικής Υποστήριξης, Υποπτέραρχος (Ι) Χρήστος Χριστοδούλου και ο Διοικητής της Πτέρυγας, Σμήναρχος (Ι) Λάζαρος Μαντούβαλος.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr





Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Ολονύχτια μάχη με τις φλόγες.

 Ολονύχτια μάχη με τις φλόγες δίνουν οι άντρες τις πυροσβεστικής  στην Πορτη του Δήμου Μουζακιου ώστε να θέσουν υπο έλεγχο την φωτιά που εχει ξεσπάσει από το μεσημέρι σε δασική έκταση στην Πορτησε δύσβατο σημειο.Απο τις 16.00 το απόγευμα την πυρόσβεση συντονίζει ο περιφερειακός Διοικητής Π.Υ. Θεσσαλίας και την μάχη με τις φλόγες έδωσαν μέχρι που έπεσε το φως 4 εναέρια μέσα 3 καναντερ και ένα ελικοπτερο. Άλλα δυο ελαφρού τύπου αεροσκάφη προσπάθησαν να επιχειρήσουν αλλα δεν κατεστει δυνατο.Το δυσβατο της περιοχής δεν επιτρέπει την διελευση των οχηματων και ετσι μεγαλη δυναμη από πεζοπορα τμηματα 90 ατομων επιχειρουν μαζι με ειδικα οχηματα και τα πληρωματα τους,

Η κατασταση χειροτερεψε τις βραδυνες ωρες και μετα το απαγορευτικο των πτησεων και σε συνδυασμο με τον ανεμο της περιοχης.Στις 12 το βραδυ η φωτια αρχισε να γινετε ορατη από την Πυλη Τρικαλων αλλα η Πυροσβεστικη εμφανιζετε αισιοδοξη ότι θα καταφερει να μεινει η φωτια στα ορια του Δημου Καρδιτσας.Βαρεου τυπου μηχανηματα ανοιγουν δρομους και δημιουργουν αντιπυρικες ζωνες οπου αυτό είναι δυνατο ενώ και ο τυπος των δεντρων δεν καθιστουν την φωτια με κινδυνο να επεκταθει.
Οι κάτοικοι της κοινότητας Πορτης παρακολουθούν στην κεντρική πλατεία με αγωνιά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των ανδρών της ΠΥ ενώ από κοντά παρακολουθεί και ο Δήμαρχος Μουζακιου Γιωργος Κωτσος ο οποιος επιστράτευσε υδροφόρες για τον ανεφοδιασμό ενώ στην Πορτη άρχισε η μειωμένη παροχέτευση νερού στις οικίες ώστε να ενισχυθούν οι κρουνοί ανεφοδιασμού.










 ΠΗΓΗ karditsa portal


Εορτασμός Κοιμήσεως Θεοτόκου και 74ης Επετείου Βυθίσεως Κ/Δ ΕΛΛΗ


Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι στο πλαίσιο του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και της 74ης επετείου από τη βύθιση του καταδρομικού ΕΛΛΗ στη νήσο Τήνο, κατέπλευσαν η Φρεγάτα ΕΛΛΗ, η Πυραυλάκατος ΣΙΜΙΤΖΟΠΟΥΛΟΣ και το Αρματαγωγό ΙΚΑΡΙΑ, στο οποίο επιβαίνει η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ) εκτελώντας το Θερινό Εκπαιδευτικό Πλου (ΘΕΠ).
       Στις εκδηλώσεις παρέστη ο Αρχηγός ΓΕΝ, Αντιναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ, ο οποίος κατέθεσε στεφάνι στο κενοτάφιο των πεσόντων, ενώ πραγματοποίησε και ρίψη στεφάνου στον υγρό τάφο του καταδρομικού ΕΛΛΗ από την Πυραυλάκατο ΣΙΜΙΤΖΟΠΟΥΛΟΣ. Τιμές απέδωσαν αγήματα της ΣΜΥΝ και τις εκδηλώσεις συνόδεψε η Μπάντα του Πολεμικού Ναυτικού.
Αναρτήθηκε από kranos 








Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Τρεις εσείς, τρεις κι εμείς


Τον Αύγουστο του 1940 η διαταγή για τον τορπιλισμό της «Έλλης».


Τον Αύγουστο του 1940 ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κόντευε να συμπληρώσει ένα χρόνο.

Η Ελλάδα, την οποία κυβερνούσε δικτατορικά ο Ιωάννης Μεταξάς, μπορεί να τηρούσε ουδέτερη στάση, αλλά ήταν εμφανές ότι βρισκόταν στο πλευρό της Αγγλίας, που εκείνη την περίοδο δοκιμαζόταν σοβαρά από τις αεροπορικές επιθέσεις της «Λουφτβάφε».

Η φασιστική Ιταλία, σύμμαχος της ναζιστικής Γερμανίας, με τον ισχυρό στόλο της διεκδικούσε την πρωτοκαθεδρία στις θάλασσες της Μεσογείου από τη Μεγάλη Βρετανία.

Η διαταγή για τον τορπιλισμό της «Έλλης», ενός ελαφρού καταδρομικού πλοίου («εύδρομου» με την ορολογία του μεσοπολέμου), δόθηκε από την ιταλό διοικητή των Δωδεκανήσων Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκι, ηγετικό στέλεχος του Φασιστικού Κόμματος της Ιταλίας και πρέπει να ήταν σε γνώση του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι.

Το ιταλικό υποβρύχιο «Ντελφίνο» με διοικητή τον υποπλοίαρχο Τζουζέπε Αϊκάρντι ξεκίνησε από τη ναυτική βάση στο Παρθένι της Λέρου το βράδυ της 14ης Αυγούστου, με αποστολή να πλήξει εχθρικά πλοία στην Τήνο, τη Σύρο και στη συνέχεια να αποκλείσει τη Διώρυγα της Κορίνθου.

Τις πρωινές ώρες της 15ης Αυγούστου το ιταλικό υποβρύχιο βρέθηκε έξω από το λιμάνι της Τήνου «εν καταδύσει», με σκοπό να  τορπιλίσει τα επιβατικά πλοία «Έλση» και «Έσπερος», που μετέφεραν προσκυνητές, αλλά οι Ιταλοί τα θεωρούσαν οπλιταγωγά και συνεπώς εχθρικά.

Από το περισκόπιο ο Αϊκάρντι είδε να καταφθάνει στο λιμάνι ένα πολεμικό και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, όπως δήλωσε μετά τον πόλεμο. Επρόκειτο για το καταδρομικό «Έλλη», που κατέπλεε στην Τήνο για τις εορταστικές εκδηλώσεις της Μεγαλόχαρης.

Στις 8.25 π.μ., λίγη ώρα πριν από τη λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας κι ενώ στην παραλία υπήρχε πολύς κόσμος, το «Ντελφίνο» έπληξε με τρεις τορπίλες το ελληνικό πολεμικό πλοίο.

Η μία μόνο τορπίλη βρήκε στόχο, αλλά έπληξε καίρια το ελληνικό πλοίο στο μηχανοστάσιο και τις δεξαμενές πετρελαίου. Μία ώρα αργότερα, το «Έλλη» βυθίστηκε, παρά τις προσπάθειες του πληρώματος να το κρατήσουν στον αφρό.

Οι άλλες δύο τορπίλες αστόχησαν και εξερράγησαν στην προκυμαία. Από την επίθεση του «Ντελφίνο» σκοτώθηκαν ένας υπαξιωματικός και οκτώ ναύτες του «Έλλη», ενώ οι τραυματίες ανήλθαν στους 24.

Μία γυναίκα, που βρισκόταν στην παραλία, πέθανε από καρδιακή προσβολή μετά την έκρηξη της δεύτερη τορπίλης στην προκυμαία.

Μετά την εκτέλεση της αποστολής του, το «Ντελφίνο» απομακρύνθηκε χωρίς να γίνει γνωστή η ταυτότητά του. Μετά από λίγες ώρες κατέπλευσε στη Σύρο, αλλά αναχώρησε αμέσως άπρακτο, καθώς δεν υπήρχε κανένα πλοίο στο λιμάνι του νησιού.

Το «Ντελφίνο» επέστρεψε εσπευσμένως στη Λέρο με διαταγή των ιταλικών αρχών, ακυρώνοντας την αποστολή του στην Κόρινθο. Η επιχείρηση δεν φαίνεται να ήταν σε γνώση των πολιτικών αρχών της Ρώμης (πλην ίσως του Μουσολίνι).

Ο υπουργός Εξωτερικών, Γκαλεάτσο Τσιάνο, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι η βύθιση του ελληνικού πλοίου οφείλεται στη θρασύτητα του Ντε Βέκι.  

Η έρευνα που διενήργησαν δύτες του Πολεμικού Ναυτικού, έδειξε ότι η τορπίλες ήταν ιταλικές και επομένως η επίθεση έγινε από ιταλικό υποβρύχιο. Η κυβέρνηση Μεταξά τήρησε απόλυτα μυστικό το πόρισμα της έρευνας, για να μην προκαλέσει την Ιταλία και διαταράξει την ουδετερότητα της Ελλάδας.

Τελικά, δημοσιοποιήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1940, δύο ημέρες μετά την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Παρά ταύτα, από την πρώτη στιγμή η ελληνική κοινή γνώμη δεν είχε καμία αμφιβολία για την εθνικότητα του υποβρυχίου.

Το 1950, στο πλαίσιο των πολεμικών επανορθώσεων, η Ιταλία παραχώρησε στην Ελλάδα το ελαφρύ καταδρομικό «Ευγένιος της Σαβοΐας» (Eugenio Di Savoia), το οποίο μετονομάστηκε σε «Έλλη» τον Ιούνιο του 1951 και ύψωσε την ελληνική σημαία.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘50 το ναυάγιο του «Έλλη» ανελκύστηκε τμηματικά και πουλήθηκε για παλιοσίδερα (σκραπ). Το 1985 Έλληνες δύτες ανακάλυψαν στο βυθό της Τήνου τα απομεινάρια της ιταλικής τορπίλης που βύθισε το «Έλλη». Το εύρημα εκτίθεται στο Ναυτικό Μουσείο Πειραιά.


Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Από την Πόλη και την Τήνο μέχρι τον Ορχομενό. Αυτές είναι κάποιες από τις σημαντικότερες θείες παρεμβάσεις της Θεοτόκου στον του της Ιστορίας.


 Εκτός από τα θαύματα που έχουν καταγραφεί κατά καιρούς σχετικά με μεμονωμένα πρόσωπα, υπάρχουν και ορισμένα που η Ιστορία έχει καταγράψει επιβεβαιώνοντας την «ειδική» σχέση που έχει ο Ελληνισμός με την Παναγία.
Από την Πόλη και την Τήνο μέχρι τον Ορχομενό. Αυτές είναι κάποιες από τις σημαντικότερες θείες παρεμβάσεις της Θεοτόκου στον του της Ιστορίας.
ΟΤΑΝ ΑΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΣ ΠΟΛΙΟΡΚΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΒΑΣΣΙΛΕΥΟΥΣΑ
Ζωντανό θαύμα της Παναγίας είναι η σωτηρία της Κωνσταντινούπολης από τους Αβάρους και τους Πέρσες οι οποίοι πολιόρκησαν την Πόλη από ξηρά και από θάλασσα ενώ έλειπε σε εκστρατεία ο αυτοκράτορας Ηράκλειος.
Τότε οι χριστιανοί κατέφυγαν στη βοήθεια της Παναγίας. Συγκεκριμένα στο ναό των Βλαχερνών γίνονται δεήσεις και ο πατριάρχης Σέργιος κρατώντας στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας ενθάρρυνε το στρατό που είχε πάρει θέσεις αμύνης στο φρούριο της Πόλεως. Το έτος 626 μ. Χ. λοιπόν με τη βοήθεια της Παναγίας ο εχθρικός στρατός νικήθηκε .
Ο αρχηγός των βαρβάρων Χαγάνος , κατά τη διάρκεια των μαχών, έβλεπε με τρόμο «γυναίκα σεμνοφορούσαν και περιτρέχουσαν το τείχος, μόνην ούσαν».

Η νίκη αποδόθηκε στη Παναγία και από τότε καθιερώθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς τιμήν Της.
Όπως αναφέρει ο βυζαντινός χρονογράφος Θεοφάνης και επί αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Πωγωνάτου η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Άραβες κατά τα έτη 677 και 718 και σώθηκε πάλι από τη Θεοτόκο. Στη τελευταία πολιορκία (718) οι χριστιανοί με τον Τίμιο Σταυρό και την εικόνα της Παναγίας κύκλωσαν το τείχος και παρακαλούσαν τον Θεό να τους σώσει.
Τότε καταιγίδα ξέσπασε πάνω από το στόλο των Αράβων στη Προποντίδα και βούλιαξαν 2.500 πλοία και πνίγηκαν 6.000 άνδρες. Ακόμη επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του Γ’ το έτος 860 η Κωνσταντινούπολη με τη βοήθεια της Παναγίας αναχαιτίζει την επιδρομή των Ρώσων και γλυτώνει από τον κίνδυνο.
ΟΙ ΤΟΡΠΙΛΕΣ ΣΤΗΝ ΤΗΝΟ
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το 1940 η Παναγία και πάλι προστάτευσε την Ελλάδα. Ένα μεγάλο θαύμα έκανε η Θεοτόκο στη Τήνο στις 15 Αυγούστου το 1940 στις 08:25 το πρωί. Γίνεται λόγος για τον τορπιλισμό της Έλλης.

Η μια τορπίλη που εκτοξεύθηκε όπως έγινε γνωστό αργότερα, από το ιταλικό υποβρύχιο, βύθισε το πλοίο και μία δεύτερη αστόχησε γκρεμίζοντας μέρος του μώλου του λιμανιού.
Υπήρχαν όμως και άλλα δύο επιβατικά πλοία εκείνη την ώρα κοντά στην Έλλη που ήταν και εκείνα στόχοι των Ιταλών. Τα πλοία ΕΛΣΗ και ΕΣΠΕΡΟΣ βγήκαν αλλώβητα από τις τορπίλλες. Η μία πέρασε δίπλα από την πλώρη του ΕΣΠΕΡΟΥ και η άλλη κάτω από τα ύφαλα της ΕΛΣΗΣ.
Η Παναγία έσωσε χιλιάδες προσκυνητές εκείνη την ημέρα.


ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου).

Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς έστειλαν εναντίον των Ορχομένιων την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα. Οι Ορχόμενιοι, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα, ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο.
Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβάνουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο.
Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.Χ.), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου - παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς. Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου.
Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει.
Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρακτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα! -Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία. Εκείνοι τον οδήγησαν πράγματι στον Ναό.
Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε. Ο Ορχομενός σώθηκε.
Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους. Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού.
Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, Γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου, για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας.
Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος.
* Οι πληροφορίες για τα γεγονότα στον Ορχομενό προέρχονται από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» έκδοση της Ι.Μ. Παρακλήτου.


ΠΗΓΗ ΣΤΟΧΟΣ

Γεσθημανή - Τάφος της Παναγίας


Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.


Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το νόημά της συνοψίζονται με αυτό που ο Ψαλμωδός λέγει και οι Πατέρες της Εκκλησίας εφαρμόζουν στο πρόσωπο της Μητέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44:10). Με την εορτή της Κοιμήσεως εορτάζουμε δύο γεγονότα: αφ’ ενός μεν το θάνατο και την ταφή της Θεοτόκου, αφ’ ετέρου δε την ανάσταση και μετάσταση του σώματός της στους ουρανούς. Αυτά τα δύο θέματα επικρατούν και αναπτύσσονται στην υμνολογία της εορτής.

Σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο τιμάται με ιδιαίτερη λαμπρότητα η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Η τιμή γενικότερα της Πανάγιας Μητέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έχει τις απαρχές, τις καταβολές της στην Αποστολική περίοδο της ιστορίας της Εκκλησίας, γι’ αυτό και μαρτυρείται ήδη από τα ιερά ευαγγέλια. Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε τους λόγους της ωδής της Θεοτόκου, όπως μας τους διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λκ. 1:48). Αυτός ο μακαρισμός αποτελεί συγχρόνως και μία μαρτυρία της τιμής του προσώπου της Θεοτόκου ήδη από την αποστολική εποχή.

Το πρόσωπο της Θεοτόκου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και γι’ αυτό το λόγο καθιερώθηκαν από πολύ νωρίς οι διάφορες εορτές, όπως: η Γέννηση της Θεοτόκου, η Είσοδος στον Ναό, ο Ευαγγελισμός, η Κοίμηση. Όσον αφορά ιδιαίτερα την εορτή της Κοιμήσεως έχουμε μαρτυρίες, ότι αυτή εορταζόταν με κάθε λαμπρότητα ήδη από τον πέμπτο αιώνα. Η καθιέρωση της εορτής στις 15 Αυγούστου έγινε από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο το τέλος του 6ου αιώνα. Η μαρτυρία για τον εορτασμό της Κοιμήσεως μας παρέχεται από ένα λόγο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου που έχει αποδοθεί ψευδεπιγράφως στον ευαγγελιστή Ιωάννη, χωρίς βέβαια να είναι ο πραγματικός συγγραφέας του λόγου αυτού. Ο λόγος αυτός έχει γραφεί μεταξύ των αρχών και του τέλους του πέμπτου αιώνα, δηλαδή από το 400 – 500 μ.Χ. και αποτελεί συμπερίληψη της Θεολογίας της Εκκλησίας περί της Θεοτόκου, της Παραδόσεως και των λειτουργικών τιμών προς το πρόσωπο της Μητέρας του Ιησού Χριστού. Υπάρχει και μία άλλη σειρά κειμένων που μαρτυρούν για τον εορτασμό της Κοιμήσεως και των παραδόσεων πέριξ της εορτής αυτής[1][1], μερικά από τα οποία αναπαράγουν το περιεχόμενο του απόκρυφου κειμένου του Ιωάννη[2][2].

Το απόκρυφο αυτό κείμενο έχει αποτελέσει και τη βάση της υμνολογίας της σημερινής εορτής, αλλά και του εικονογραφικού κύκλου της Κοιμήσεως. Αν φέρουμε κατά νου την εικόνα της Κοιμήσεως, παρατηρούμε, ότι, στο κάτω μέρος της εικόνας, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι τοποθετημένη πάνω σε κρεβάτι και περιστοιχίζεται από τους δώδεκα Αποστόλους. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Στο δεύτερο μέσο επίπεδο εικονογραφείται ο Χριστό μέσα σε ωοειδή κύκλο φωτός, όπως δηλαδή αυτόν της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως. Είναι ο Υιός του Ανθρώπου με τη δόξα του και περιστοιχίζεται από Αγγέλους. Στο τρίτο ανώτερο εικονογραφικό επίπεδο ζωγραφίζεται παραστατικά ο ουρανός, απ’ όπου κατήλθε ο Χριστός και οι Άγγελοι για να παραλάβει τη ψυχή της Μητέρας του και όπου θα εισέλθει και ψυχικά και σωματικά η Θεοτόκος Μαρία. Η εικονογραφική αυτή θεματική της Κοιμήσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα του λόγου περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος περιέχει και πολλά άλλα παρεμφερή στοιχεία, όπως, αποκάλυψη προς την Παναγία του τέλους της επίγειας ζωής της από Άγγελο, προσευχές της Παναγίας, έλευση των Δώδεκα Αποστόλων πάνω σε φωτεινές νεφέλες από τα διάφορα μέρη του κόσμου όπου ασκούσαν το αποστολικό τους έργο κ.λ.π.

Η τιμή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατά το λόγο αυτό, είχε ως επίκεντρο τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ. Η τιμή της Θεοτόκου γενικότερα και ειδικά της Κοιμήσεως δεν οφείλεται σε μία απλή ευσέβεια και ευλάβεια προς το πρόσωπο της Μητέρας του Χριστού, αλλά έχει βαθύτερη θεολογική θεμελίωση.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς διασώζει τον μακαρισμό της «ανώνυμης» γυναίκας, που απηύθυνε προς τον Χριστό όταν το άκουε να διδάσκει: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λκ. 10:38–42 και 10:27–28). Αυτοί οι λόγοι μπορούν να λεχθούν και από κάθε γυναίκα και από κάθε άνδρα. Είναι, όμως κατ’ εξοχήν λόγος της Εκκλησίας, αυτός μπορεί να είναι και ο συμβολισμός της γυναίκας που είπε το μακαρισμό αυτό, γιατί η Εκκλησία τιμά και μακαρίζει την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία γέννησε τον Χριστό. Όπως έχει λεχθεί, πολύ ορθά, ο Θεός είχε τη δύναμη και την ελευθερία να δημιουργήσει, όπως στην αρχική δημιουργία, το σώμα μέσα στο οποίο θα σαρκωνόταν ο Λόγος του Θεού. Παρά ταύτα επέλεξε τη δημιουργία αυτού του σώματος μέσα στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας.

Για να επιτευχθεί αυτό, όμως, χρειάσθηκε η προπαρασκευή του σκεύους της εκλογής του Θεού. Κατά τον άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα, ο Θεός επέλεξε την Υπεραγία Θεοτόκο για να σαρκωθεί ο Λόγος του Θεού, γιατί αυτή έκανε κατορθωτό εκείνο που δεν κατόρθωσαν ο Αδάμ και η Εύα. Δηλαδή, η Παναγία οδήγησε την ανθρώπινη φύση στην τελειότητα και στον αγιασμό, ενώ ο Αδάμ και η Εύα οδήγησαν την ανθρωπότητα στην πτώση και στην αμαρτία. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο δεύτερο λόγο του για την Κοίμηση, με τρόπο παραστατικό, περιγράφει την παρέμβαση των Πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας, οι οποίοι απευθύνονται στην Παναγία κατά την ώρα της εκδημίας της με τους ακόλουθους λόγους: «Τότε δη, τότε Αδάμ και Εύα, οι του γένους προπάτορες, αγαλλομένοις τοις χείλεσι διαπρυσίως ανακεκράγασι· Συ μακαρία, θύγατερ, της παραβάσεως ημίν τα επιτίμια λέλυκας. Συ το φθαρτόν εξ ημών σώμα κληρονομήσασα, , αφθαρσίας ημίν εκυοφόρησας ένδυμα. Συ το είναι εξ ημετέρας οσφύος αρπάσασα, το ευ είναι ημίν ανταπέδωκας· τας ωδίνας έλυσας, τα του θανάτου διέρρηξας σπάργανα· το αρχαίον ημίν αποκατέστησας ενδιαίτημα. Ημείς εκλείσαμεν τον παράδεισον, συ του της ζωής ξύλου την είσοδον ανεπέτασας. Εκ των χρηστών δι’ ημών ήλθε τα λυπηρά, διά σου εκ των λυπηρών επανήλθεν ημίν τα χρηστότερα. Και πως θανάτου γεύση η άχραντος; Σοι προς την ζωήν γέφυρα, και κλίμαξ προς ουρανόν, και προς αθανασίαν ο θάνατος πορθμείον γενήσεται. Όντως μακαρία συ, παμμακάριστε. Τις γαρ, ει μήτιγε ο Λόγος η, προσενήνεκται τούτο πάσχων ό πράττειν υπείληπται;»[3][3].

Η Θεοτόκος Μαρία έγινε ο χώρος και το όργανο δημιουργίας του σώματος του Θεανθρώπου Χριστού, του Νέου Αδάμ. Και πάλιν, ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας εξετάζει τη σχέση Χριστού – Θεοτόκου, σχέση Μητέρας και Υιού, και για να μας κάνει να αντιληφθούμε καλύτερα καταφεύγει στο οντολογικό γεγονός της δικής μας ενώσεως με το Χριστό όταν κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Η Υπεραγία Θεοτόκος είχε ενωθεί, πράγματι, οντολογικά με το Χριστό, αφού έγινε το όργανο της δημιουργίας της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού.

Η Εκκλησία μας τιμά την Κοίμηση, δηλαδή το φυσικό της θάνατο, την ανάσταση και την εκδημία της Θεοτόκου στους ουρανούς, ή όπως διαφορετικά ονομάζεται, της μεταστάσεώς της στους ουρανούς. Το ζήτημα αυτό δημιούργησε συζητήσεις και διχογνωμίες. Όμως, θεολογικά βασίζεται και αποδεικνύεται ως η λογική συνέπεια, αφ’ ενός μεν, της οντολογικής σχέσεως της Θεοτόκου με τον Θεάνθρωπο Χριστό, αφ’ ετέρου δε, της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Το άγιο σώμα της δεν ήταν δυνατό να δεχθεί τη φθορά, γι’ αυτό και, κατά το ως άνω απόκρυφο κείμενο για την Κοίμηση, μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, τόσο το σώμα, όσο και ο τάφος που είχε τοποθετηθεί στη Γεσθημανή εξέπεμπε μύρον ευωδίας. Έτσι, τρεις μέρες μετά το θάνατο, ή την Κοίμησή της, και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου μετατίθεται στον Παράδεισο. Με άλλα λόγια, η Μετάσταση της Θεοτόκου, όπως την εορτάζει και την θεολογεί η Εκκλησία, είναι η ανάσταση της Θεοτόκου που προκαταλαμβάνει την ανάσταση όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι και η θεολογική θέση του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού στους τρεις Λόγους του για την Κοίμηση της Θεοτόκου. Στον Πρώτο Λόγο του γράφει: «Εντεύθεν ου θάνατον την ιεράν σου μετάστασιν λέξομαι, αλλά κοίμησιν ή εκδημίαν ή ενδημίαν ειπείν οικειότερον. Εκδημούσα γαρ των του σώματος, ενδημείς προς τα κρείττονα»[4][4].

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επιπρόσθετα, αναπύσσει και την εσχατολογική πτυχή του γεγονότος της Κοιμήσεως και της Μεταστάσεως της Θεοτόκου. Το γεγονός του θανάτου και της αναστάσεως της Θεοτόκου, το γεγονός της συναθροίσεως των Αποστόλων, το γεγονός της παρουσίας του Ιησού Χριστού με δόξα και λαμπρότητα, δορυφορούμενος από τους αγγέλους, είναι στοιχεία που συνθέτουν και την εικόνα της δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. «’Όπου’ γαρ ‘το πτώμα’, Χριστός η αλήθεια έφησε τους αετούς συναχθήσεσθαι. Ει γαρ και περί της αυτού του ταύτα λέξαντος δευτέρας μεγάλης και επιφανούς παρουσίας και ουρανόθεν καταφοιτήσεως, η ρήσις ήδε προλέλεκται, αλλ’ ουκ ατόπως ωσπερ ηδύσματι του λόγου κανταύθα παραληφθήσεται[5][5]». Ο Χριστός, με την ανάστασή του, έγινε, κατά τον απόστολο Παύλο, «πρωτότοκος εκ των νεκρών». Η ανάσταση του ανθρώπινου γένους θα γίνει κατά τους έσχατους χρόνους, όταν ο Χριστός θα φανερωθεί και πάλιν. Ο θάνατος και η ανάσταση της Θεοτόκου είναι, με τα δεδομένα αυτά, θα λέγαμε, ενδιάμεσος ανάσταση της Θεοτόκου, και παρουσία του Χριστού, γιατί προηγείται της παγγενούς αναστάσεως και κρίσεως. Στα διάφορα κείμενα, στα οποία αναφερθήκαμε πριν, υπάρχουν ευχές και παρακλήσεις της Θεοτόκου για να μη κριθεί και να μη διέλθει από τη δοκιμασία του διαβόλου, πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί ως η κρίση, όπως αυτή αναμένεται κατά τους έσχατους χρόνους.

Στο απόκρυφο κείμενο του Ιωάννη περί της Κοιμήσεως έχουμε και μία άλλη σημαντική όψη της θεολογίας της Εκκλησίας για τη θέση και το ρόλο που διαδραματίζει η Θεοτόκος μεταξύ του Υιού και Θεού της Ιησού Χριστού και των ανθρώπων. Πριν παραδώσει την αγία ψυχή της και εν είδη προσευχής παρακαλεί τον Χριστό ώστε: «πάντα άνθρωπον επικαλούμενον ή δεόμενον ή ονομάζοντα το όνομά της δούλης σου, χορήγησον αυτώ την βοήθειάν σου»(41). Δηλαδή η Παναγία Θεοτόκος αποδεικνύεται πρεσβευτής μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Πράγματι, η Θεοτόκος συνέχισε την παράκλησή της προς τον Χριστό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο πάντα δυνάμενος εν ουρανώ και επί γης, ταύτην την παράκλησιν δυσωπώ το όνομά σου το άγιον˙ εν εκάστω καιρώ και τόπω όπου γίνεται η μνήμη του ονόματός μου, αγίασον τον τόπον εκείνον, και δόξασον τους δοξάζοντάς σε δια του εμού ονόματος, προσδεχόμενος των τοιούτων πάσαν προσφοράν και πάσαν ικεσίαν και πάσαν ευχήν» (42).
Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και το νόημά της συνοψίζονται με αυτό που ο Ψαλμωδός λέγει και οι Πατέρες της Εκκλησίας εφαρμόζουν στο πρόσωπο της Μητέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: «Παρέστη η βασίλισσα εκ δεξιών σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη» (Ψαλμ. 44:10). Με την εορτή της Κοιμήσεως εορτάζουμε δύο γεγονότα: αφ’ ενός μεν το θάνατο και την ταφή της Θεοτόκου, αφ’ ετέρου δε την ανάσταση και μετάσταση του σώματός της στους ουρανούς. Αυτά τα δύο θέματα επικρατούν και αναπτύσσονται στην υμνολογία της εορτής.

Σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο τιμάται με ιδιαίτερη λαμπρότητα η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Η τιμή γενικότερα της Πανάγιας Μητέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έχει τις απαρχές, τις καταβολές της στην Αποστολική περίοδο της ιστορίας της Εκκλησίας, γι’ αυτό και μαρτυρείται ήδη από τα ιερά ευαγγέλια. Έτσι πρέπει να κατανοήσουμε τους λόγους της ωδής της Θεοτόκου, όπως μας τους διασώζει ο ευαγγελιστής Λουκάς: «Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λκ. 1:48). Αυτός ο μακαρισμός αποτελεί συγχρόνως και μία μαρτυρία της τιμής του προσώπου της Θεοτόκου ήδη από την αποστολική εποχή.

Το πρόσωπο της Θεοτόκου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και γι’ αυτό το λόγο καθιερώθηκαν από πολύ νωρίς οι διάφορες εορτές, όπως: η Γέννηση της Θεοτόκου, η Είσοδος στον Ναό, ο Ευαγγελισμός, η Κοίμηση. Όσον αφορά ιδιαίτερα την εορτή της Κοιμήσεως έχουμε μαρτυρίες, ότι αυτή εορταζόταν με κάθε λαμπρότητα ήδη από τον πέμπτο αιώνα. Η καθιέρωση της εορτής στις 15 Αυγούστου έγινε από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο το τέλος του 6ου αιώνα. Η μαρτυρία για τον εορτασμό της Κοιμήσεως μας παρέχεται από ένα λόγο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου που έχει αποδοθεί ψευδεπιγράφως στον ευαγγελιστή Ιωάννη, χωρίς βέβαια να είναι ο πραγματικός συγγραφέας του λόγου αυτού. Ο λόγος αυτός έχει γραφεί μεταξύ των αρχών και του τέλους του πέμπτου αιώνα, δηλαδή από το 400 – 500 μ.Χ. και αποτελεί συμπερίληψη της Θεολογίας της Εκκλησίας περί της Θεοτόκου, της Παραδόσεως και των λειτουργικών τιμών προς το πρόσωπο της Μητέρας του Ιησού Χριστού. Υπάρχει και μία άλλη σειρά κειμένων που μαρτυρούν για τον εορτασμό της Κοιμήσεως και των παραδόσεων πέριξ της εορτής αυτής[1][1], μερικά από τα οποία αναπαράγουν το περιεχόμενο του απόκρυφου κειμένου του Ιωάννη[2][2].

Το απόκρυφο αυτό κείμενο έχει αποτελέσει και τη βάση της υμνολογίας της σημερινής εορτής, αλλά και του εικονογραφικού κύκλου της Κοιμήσεως. Αν φέρουμε κατά νου την εικόνα της Κοιμήσεως, παρατηρούμε, ότι, στο κάτω μέρος της εικόνας, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι τοποθετημένη πάνω σε κρεβάτι και περιστοιχίζεται από τους δώδεκα Αποστόλους. Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Στο δεύτερο μέσο επίπεδο εικονογραφείται ο Χριστό μέσα σε ωοειδή κύκλο φωτός, όπως δηλαδή αυτόν της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως. Είναι ο Υιός του Ανθρώπου με τη δόξα του και περιστοιχίζεται από Αγγέλους. Στο τρίτο ανώτερο εικονογραφικό επίπεδο ζωγραφίζεται παραστατικά ο ουρανός, απ’ όπου κατήλθε ο Χριστός και οι Άγγελοι για να παραλάβει τη ψυχή της Μητέρας του και όπου θα εισέλθει και ψυχικά και σωματικά η Θεοτόκος Μαρία. Η εικονογραφική αυτή θεματική της Κοιμήσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα του λόγου περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος περιέχει και πολλά άλλα παρεμφερή στοιχεία, όπως, αποκάλυψη προς την Παναγία του τέλους της επίγειας ζωής της από Άγγελο, προσευχές της Παναγίας, έλευση των Δώδεκα Αποστόλων πάνω σε φωτεινές νεφέλες από τα διάφορα μέρη του κόσμου όπου ασκούσαν το αποστολικό τους έργο κ.λ.π.

Η τιμή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κατά το λόγο αυτό, είχε ως επίκεντρο τη Βηθλεέμ και την Ιερουσαλήμ. Η τιμή της Θεοτόκου γενικότερα και ειδικά της Κοιμήσεως δεν οφείλεται σε μία απλή ευσέβεια και ευλάβεια προς το πρόσωπο της Μητέρας του Χριστού, αλλά έχει βαθύτερη θεολογική θεμελίωση.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς διασώζει τον μακαρισμό της «ανώνυμης» γυναίκας, που απηύθυνε προς τον Χριστό όταν το άκουε να διδάσκει: «Μακαρία η κοιλία η βαστάσασά σε και μαστοί ους εθήλασας» (Λκ. 10:38–42 και 10:27–28). Αυτοί οι λόγοι μπορούν να λεχθούν και από κάθε γυναίκα και από κάθε άνδρα. Είναι, όμως κατ’ εξοχήν λόγος της Εκκλησίας, αυτός μπορεί να είναι και ο συμβολισμός της γυναίκας που είπε το μακαρισμό αυτό, γιατί η Εκκλησία τιμά και μακαρίζει την Υπεραγία Θεοτόκο, η οποία γέννησε τον Χριστό. Όπως έχει λεχθεί, πολύ ορθά, ο Θεός είχε τη δύναμη και την ελευθερία να δημιουργήσει, όπως στην αρχική δημιουργία, το σώμα μέσα στο οποίο θα σαρκωνόταν ο Λόγος του Θεού. Παρά ταύτα επέλεξε τη δημιουργία αυτού του σώματος μέσα στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας.

Για να επιτευχθεί αυτό, όμως, χρειάσθηκε η προπαρασκευή του σκεύους της εκλογής του Θεού. Κατά τον άγιο Νικόλαο τον Καβάσιλα, ο Θεός επέλεξε την Υπεραγία Θεοτόκο για να σαρκωθεί ο Λόγος του Θεού, γιατί αυτή έκανε κατορθωτό εκείνο που δεν κατόρθωσαν ο Αδάμ και η Εύα. Δηλαδή, η Παναγία οδήγησε την ανθρώπινη φύση στην τελειότητα και στον αγιασμό, ενώ ο Αδάμ και η Εύα οδήγησαν την ανθρωπότητα στην πτώση και στην αμαρτία. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο δεύτερο λόγο του για την Κοίμηση, με τρόπο παραστατικό, περιγράφει την παρέμβαση των Πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας, οι οποίοι απευθύνονται στην Παναγία κατά την ώρα της εκδημίας της με τους ακόλουθους λόγους: «Τότε δη, τότε Αδάμ και Εύα, οι του γένους προπάτορες, αγαλλομένοις τοις χείλεσι διαπρυσίως ανακεκράγασι· Συ μακαρία, θύγατερ, της παραβάσεως ημίν τα επιτίμια λέλυκας. Συ το φθαρτόν εξ ημών σώμα κληρονομήσασα, , αφθαρσίας ημίν εκυοφόρησας ένδυμα. Συ το είναι εξ ημετέρας οσφύος αρπάσασα, το ευ είναι ημίν ανταπέδωκας· τας ωδίνας έλυσας, τα του θανάτου διέρρηξας σπάργανα· το αρχαίον ημίν αποκατέστησας ενδιαίτημα. Ημείς εκλείσαμεν τον παράδεισον, συ του της ζωής ξύλου την είσοδον ανεπέτασας. Εκ των χρηστών δι’ ημών ήλθε τα λυπηρά, διά σου εκ των λυπηρών επανήλθεν ημίν τα χρηστότερα. Και πως θανάτου γεύση η άχραντος; Σοι προς την ζωήν γέφυρα, και κλίμαξ προς ουρανόν, και προς αθανασίαν ο θάνατος πορθμείον γενήσεται. Όντως μακαρία συ, παμμακάριστε. Τις γαρ, ει μήτιγε ο Λόγος η, προσενήνεκται τούτο πάσχων ό πράττειν υπείληπται;»[3][3].

Η Θεοτόκος Μαρία έγινε ο χώρος και το όργανο δημιουργίας του σώματος του Θεανθρώπου Χριστού, του Νέου Αδάμ. Και πάλιν, ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας εξετάζει τη σχέση Χριστού – Θεοτόκου, σχέση Μητέρας και Υιού, και για να μας κάνει να αντιληφθούμε καλύτερα καταφεύγει στο οντολογικό γεγονός της δικής μας ενώσεως με το Χριστό όταν κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Η Υπεραγία Θεοτόκος είχε ενωθεί, πράγματι, οντολογικά με το Χριστό, αφού έγινε το όργανο της δημιουργίας της ανθρώπινης φύσεως του Χριστού.

Η Εκκλησία μας τιμά την Κοίμηση, δηλαδή το φυσικό της θάνατο, την ανάσταση και την εκδημία της Θεοτόκου στους ουρανούς, ή όπως διαφορετικά ονομάζεται, της μεταστάσεώς της στους ουρανούς. Το ζήτημα αυτό δημιούργησε συζητήσεις και διχογνωμίες. Όμως, θεολογικά βασίζεται και αποδεικνύεται ως η λογική συνέπεια, αφ’ ενός μεν, της οντολογικής σχέσεως της Θεοτόκου με τον Θεάνθρωπο Χριστό, αφ’ ετέρου δε, της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Το άγιο σώμα της δεν ήταν δυνατό να δεχθεί τη φθορά, γι’ αυτό και, κατά το ως άνω απόκρυφο κείμενο για την Κοίμηση, μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, τόσο το σώμα, όσο και ο τάφος που είχε τοποθετηθεί στη Γεσθημανή εξέπεμπε μύρον ευωδίας. Έτσι, τρεις μέρες μετά το θάνατο, ή την Κοίμησή της, και το σώμα της Υπεραγίας Θεοτόκου μετατίθεται στον Παράδεισο. Με άλλα λόγια, η Μετάσταση της Θεοτόκου, όπως την εορτάζει και την θεολογεί η Εκκλησία, είναι η ανάσταση της Θεοτόκου που προκαταλαμβάνει την ανάσταση όλων των ανθρώπων. Αυτή είναι και η θεολογική θέση του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού στους τρεις Λόγους του για την Κοίμηση της Θεοτόκου. Στον Πρώτο Λόγο του γράφει: «Εντεύθεν ου θάνατον την ιεράν σου μετάστασιν λέξομαι, αλλά κοίμησιν ή εκδημίαν ή ενδημίαν ειπείν οικειότερον. Εκδημούσα γαρ των του σώματος, ενδημείς προς τα κρείττονα»[4][4].


Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, επιπρόσθετα, αναπύσσει και την εσχατολογική πτυχή του γεγονότος της Κοιμήσεως και της Μεταστάσεως της Θεοτόκου. Το γεγονός του θανάτου και της αναστάσεως της Θεοτόκου, το γεγονός της συναθροίσεως των Αποστόλων, το γεγονός της παρουσίας του Ιησού Χριστού με δόξα και λαμπρότητα, δορυφορούμενος από τους αγγέλους, είναι στοιχεία που συνθέτουν και την εικόνα της δευτέρας Παρουσίας του Χριστού. «’Όπου’ γαρ ‘το πτώμα’, Χριστός η αλήθεια έφησε τους αετούς συναχθήσεσθαι. Ει γαρ και περί της αυτού του ταύτα λέξαντος δευτέρας μεγάλης και επιφανούς παρουσίας και ουρανόθεν καταφοιτήσεως, η ρήσις ήδε προλέλεκται, αλλ’ ουκ ατόπως ωσπερ ηδύσματι του λόγου κανταύθα παραληφθήσεται[5][5]». Ο Χριστός, με την ανάστασή του, έγινε, κατά τον απόστολο Παύλο, «πρωτότοκος εκ των νεκρών». Η ανάσταση του ανθρώπινου γένους θα γίνει κατά τους έσχατους χρόνους, όταν ο Χριστός θα φανερωθεί και πάλιν. Ο θάνατος και η ανάσταση της Θεοτόκου είναι, με τα δεδομένα αυτά, θα λέγαμε, ενδιάμεσος ανάσταση της Θεοτόκου, και παρουσία του Χριστού, γιατί προηγείται της παγγενούς αναστάσεως και κρίσεως. Στα διάφορα κείμενα, στα οποία αναφερθήκαμε πριν, υπάρχουν ευχές και παρακλήσεις της Θεοτόκου για να μη κριθεί και να μη διέλθει από τη δοκιμασία του διαβόλου, πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί ως η κρίση, όπως αυτή αναμένεται κατά τους έσχατους χρόνους.

Στο απόκρυφο κείμενο του Ιωάννη περί της Κοιμήσεως έχουμε και μία άλλη σημαντική όψη της θεολογίας της Εκκλησίας για τη θέση και το ρόλο που διαδραματίζει η Θεοτόκος μεταξύ του Υιού και Θεού της Ιησού Χριστού και των ανθρώπων. Πριν παραδώσει την αγία ψυχή της και εν είδη προσευχής παρακαλεί τον Χριστό ώστε: «πάντα άνθρωπον επικαλούμενον ή δεόμενον ή ονομάζοντα το όνομά της δούλης σου, χορήγησον αυτώ την βοήθειάν σου»(41). Δηλαδή η Παναγία Θεοτόκος αποδεικνύεται πρεσβευτής μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Πράγματι, η Θεοτόκος συνέχισε την παράκλησή της προς τον Χριστό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο πάντα δυνάμενος εν ουρανώ και επί γης, ταύτην την παράκλησιν δυσωπώ το όνομά σου το άγιον˙ εν εκάστω καιρώ και τόπω όπου γίνεται η μνήμη του ονόματός μου, αγίασον τον τόπον εκείνον, και δόξασον τους δοξάζοντάς σε δια του εμού ονόματος, προσδεχόμενος των τοιούτων πάσαν προσφοράν και πάσαν ικεσίαν και πάσαν ευχήν» (42).

Δίκαια η Εκκλησία μας τιμά την Υπεραγία Θεοτόκο, ως τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ, όχι ανωτέρα μόνο των ανθρώπων. Έτσι, και εμείς τιμούμε και εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, γιατί η Κοίμηση και η Μετάστασή της στους ουρανούς, καθώς και η δόξα της από τον Θεό αποτελεί τη βεβαιότητα και της δικής μας εισόδου στη βασιλεία του Θεού με τις ευχές και πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Ιησού Χριστού, που είναι και δική μας Μητέρα.

Η Θεοτόκος Μαρία έγινε Μητέρα του Ιησού Χριστού επειδή στη Μήτρα της δημιουργήθηκε με την έλευση και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το σώμα, η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Είναι, όμως, και δική μας Μητέρα, γιατί όταν κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου γινόμαστε αδέλφια του Χριστού και άρα και παιδιά της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, και ως δική μας Μητέρα, πρεσβεύει για όλους εμάς που σεβόμεθα και επικαλούμεθα το άγιο όνομά της.
Δίκαια η Εκκλησία μας τιμά την Υπεραγία Θεοτόκο, ως τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ, όχι ανωτέρα μόνο των ανθρώπων. Έτσι, και εμείς τιμούμε και εορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου, γιατί η Κοίμηση και η Μετάστασή της στους ουρανούς, καθώς και η δόξα της από τον Θεό αποτελεί τη βεβαιότητα και της δικής μας εισόδου στη βασιλεία του Θεού με τις ευχές και πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Ιησού Χριστού, που είναι και δική μας Μητέρα.

Η Θεοτόκος Μαρία έγινε Μητέρα του Ιησού Χριστού επειδή στη Μήτρα της δημιουργήθηκε με την έλευση και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το σώμα, η ανθρώπινη φύση του Χριστού. Είναι, όμως, και δική μας Μητέρα, γιατί όταν κοινωνούμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου γινόμαστε αδέλφια του Χριστού και άρα και παιδιά της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, και ως δική μας Μητέρα, πρεσβεύει για όλους εμάς που σεβόμεθα και επικαλούμεθα το άγιο όνομά της.




Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

AH-64Α APACHE


Μάγεψε για ακόμα μια φορά το προσωπικό της Αεροπορίας Στρατού με την εντυπωσιακή επίδειξη του επιθετικού ελικοπτέρου AH-64Α APACHE. 
Με κομμένη την ανάσα οι κάτοικοι της πολης είδαν τα ελικόπτερα να πετάνε σε χαμηλό ύψος, να πραγματοποιούν επικίνδυνους αλλά απόλυτα επιτυχημένους ελιγμούς και τους πιλότους να αποδεικνύουν για άλλη μια φορά την άρτια εκπαίδευσή τους. 
Δείτε τις εντυπωσιακές σκηνές που καταγράφηκαν στο πλαίσιο του "Kavala Air Sea Show 2014".


Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ











Τα σημαντικότερα γεγονότα της 12ης Αυγούστου

1099 - Α' Σταυροφορία: οι Σταυροφόροι με επικεφαλής τον Γοδεφρείδο του Μπουιγιόν νικούν τις δυνάμεις των Φατιμιδών στην Ασκαλώνα. Αυτή θεωρείται η τελευταία σύγκρουση της Α' Σταυροφορίας.

1851 - Ο Ισαάκ Σίνγκερ κατοχυρώνει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τη ποδοκίνητη ραπτομηχανή. Με κεφάλαιο μόλις 40 δολαρίων, λίγο αργότερα ιδρύει την εταιρεία που φέρει το όνομά του.

1898 - Η Χαβάη γίνεται πολιτεία των ΗΠΑ.

1898 – Λήγει ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος.

1910 - Τα αποτελέσματα των εκλογών για την ελληνική εθνοσυνέλευση φέρουν ως επιτυχόντες πολλούς λαϊκούς υποψηφίους, που δεν ανήκουν σε κόμματα. Πρώτος επιλαχών στην Αττικοβοιωτία, με μεγάλη πλειοψηφία, εκλέγεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

1914 - Το Ηνωμένο Βασίλειο μπαίνει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της Αυστροουγγαρίας.

1921 – Μικρασιατική εκστρατεία: οι ελληνικές δυνάμεις, μετά από πολυήμερη εξαντλητική πορεία, φτάνουν στην περιοχή του Σαγγάριου ποταμού.

1932 - Σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα ανακαλύπτονται στην Αρχαία Αγορά. Μεταξύ άλλων, βρέθηκαν και τα ψηφοδέλτια εξοστρακισμού του Αριστείδη.

1933 - Στην Ελλάδα εγκρίνεται νομοσχέδιο για τη λογοκρισία θεατρικών έργων και κινηματογραφικών ταινιών.

1936 - Η Αμερικανίδα Μάρζορι Γκέστρινγκ γίνεται η νεότερη νικήτρια χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου όταν κατακτά την πρώτη θέση στις καταδύσεις από σανίδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου σε ηλικία 13 ετών και 286 ημερών.

1953 - Η Σοβιετική Ένωση πραγματοποιεί την πρώτη της δοκιμή βόμβας υδρογόνου.

1953 – Τα Επτάνησα δέχονται το σφοδρό χτύπημα του Εγκέλαδου. Δόνηση 7,2 Ρίχτερ προκαλεί το θάνατο 476 ατόμων σε Κεφαλλονιά, Ιθάκη και Ζάκυνθο. Η Κεφαλονιά ισοπεδώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά.

1960 - Μπαίνει σε τροχιά ο πρώτος τηλεπικοινωνιακός δορυφόρος, ο Έκο Ι.

1964 - Η ΔΟΕ αποφασίζει τον αποκλεισμό της Νότιας Αφρικής από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο εξαιτίας του «απαρτχάιντ». Ο αποκλεισμός θα συνεχιστεί και στις επόμενες διοργανώσεις και θα λήξει το 1992, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος.

1969 - Οι Μπόστον Σέλτικς πωλούνται για 6 εκατομμύρια δολάρια, τιμή ρεκόρ για την εποχή. Μόλις λίγα χρόνια μετά, το ποσό αυτό θα δίνεται για την απόκτηση ενός και μόνο παίκτη.

1970 - Ιδρύεται η Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία, τα επόμενα χρόνια εξελίσσεται σε μία από τις πιο ισχυρές ομάδες του γαλλικού ποδοσφαίρου.

1970 - Οι Σοβιετικοί υπογράφουν σύμφωνο μη επίθεσης με τη Δυτική Γερμανία,

1971 - Η Συρία διακόπτει τις διπλωματικές σχέσεις της με την Ιορδανία.

1981 - Η ΙΒΜ παρουσιάζει τον πρώτο προσωπικό ηλεκτρονικό υπολογιστή. Η υπολογιστική του δύναμη είναι μηδαμινή σε σχέση με τους σημερινούς υπολογιστές και η τιμή του ανέρχεται σε 1.565 δολάρια.

1983 - Στη Χιλή, η αστυνομία του καθεστώτος Πινοσέτ ανοίγει πυρ αδιακρίτως κατά διαδηλωτών με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 17 πολίτες.

1984 – Πραγματοποιείται η Τελετή Λήξης των 23ως Ολυμπιακών Αγώνων στο Λος Άντζελες.

1985 - Λίγο μετά την απογείωση, ένα Μπόινγκ 747 των Ιαπωνικών Αερογραμμών χάνει τμήμα του ουριαίου πτερυγίου του και συντρίβεται. Οι 520 επιβαίνοντες βρίσκουν ακαριαίο θάνατο.

1988 – Βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες η αμφιλεγόμενη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο Τελευταίος Πειρασμός», που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη.

1994 – Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι παραδέχεται ότι ο επιχειρηματικός του όμιλος δωροδόκησε εφοριακούς.

1997 - Στο Ιράν, ο νέος πρόεδρος, Μοχάμεντ Χαταμί τη σύνθεση της κυβέρνησής του παρουσιάζει.

2000 – Μετά από έκρηξη, βυθίζεται αύτανδρο στη Βόρεια Θάλασσα το ρωσικό πυρηνοκίνητο υποβρύχιο Κουρσκ. Αρκετά μέλη του πληρώματος επιζούν της έκρηξης και εγκλωβίζονται στο σκάφος. Πέθαναν αρκετές ημέρες αργότερα, έχοντας αφήσει συγκινητικά μηνύματα στους οικείους τους.

2004 - Παραδίδεται στην κυκλοφορία η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου.

Γεννήσεις

1629 - Αλέξανδρος Α', τσάρος της Ρωσίας
1860 - Κλάρα Χίτλερ, μητέρα του δικτάτορα Αδόλφου Χίτλερ
1881 - Σεσίλ ντε Μιλ, Αμερικανός σκηνοθέτης
1887 - Έρβιν Σρέντιγκερ, Αυστριακός φυσικός, Το 1933 τιμήθηκε με το Νόμπελ Φυσικής
1926 - Τζον Ντέρεκ, Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης
1927 - Μουχάμαντ Ζία ουλ Χακ, δικτάτορας του Πακιστάν
1930 - Τζορτζ Σόρος, Αμερικανός επιχειρηματίας
1949 - Μαρκ Νόπφλερ, Βρετανός μουσικός, τραγουδιστής και συνθέτης, μέλος των Dire Straits
1954 - Πατ Μέθενι, Αμερικανός τζαζ μουσικός
1971 - Πιτ Σάμπρας, Αμερικανός τενίστας
1981 - Τζιμπρίλ Σισέ, Γάλλος ποδοσφαιριστής
1982 - Αλέξανδρος Τζόρβας, Έλληνας ποδοσφαιριστής
1990 - Μάριο Μπαλοτέλλι, Ιταλός ποδοσφαιριστής

Θάνατοι

30 π.Χ. - Κλεοπάτρα Ζ', βασίλισσα της Αιγύπτου
1689 - Πάπας Ινοκέντιος ΙΑ'
1827 - Ουίλιαμ Μπλέικ, Βρετανός ποιητής
1922 - Άρθουρ Γκρίφιθ πρόεδρος της Ιρλανδίας
1955 - Τόμας Μαν, Γερμανός συγγραφέας και νομπελίστας
1964 - Ίαν Φλέμινγκ, Βρετανός συγγραφέας
1982 - Σαλβαντόρ Σάντσεζ, Μεξικανός πυγμάχος
1982 - Χένρι Φόντα, Αμερικανός ηθοποιός
1989 - Γουίλιαμ Σόκλι, Αμερικανός φυσικός και συνεφευρέτης του τρανζίστορ
1992 - Τζον Κέιτζ, Αμερικανός συνθέτης
1992 - Τάσος Χαλκιάς, Έλληνας μουσικός
2000 - Λορέτα Γιανγκ, Αμερικανίδα ηθοποιός
2002 - Εντ Χέντρικ, Αμερικανός εφευρέτης του φρίσμπι



Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Σχολείο Βασικής Εκπαίδευσης Αλεξιπτωτιστών (ΣΒΕΑ)

Την Τρίτη 12 Αυγούστου 2014, στη Ζώνη Ρίψεως Πάχης Μεγάρων, συνεχίστηκε η εκπαίδευση στο Σχολείο Βασικής Εκπαίδευσης Αλεξιπτωτιστών (ΣΒΕΑ), με την εκτέλεση αλμάτων στατικού ιμάντα από ελικόπτερο CH-47D (Chinook) των 99 Σπουδαστών IV Τάξεως της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και των 16 Σπουδαστών διαφόρων τάξεων της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων.
Στο άλμα συμμετείχε ο Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Αντιστράτηγος κ. Χρίστος Μανωλάς, ο Διευθυντής Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ και ο Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων.




















 ΠΗΓΗ ΚΡΑΝΟΣ